Mühim Olan, Süreklilik ve Kararlılık...

Hayat ,hiçbir noktada olmadığı gibi, alınan kararlar konusunda da toz pembe değil elbette!

Yani bir karar veriyorsunuz ve hoop bir sihirli değnekle herşey bu kararı kolaylaştıracak ve hayata geçirtecek şekilde değişivermiyor değil mi?  Dahası (ve daha fenası!), beyindeki içsel motivasyon bile değişkenlik gösteriyor..

Bana da öyle oldu ve oluyor tabii ki. Sabah işe gelirken radyomu açıp sevdiğim bir şarkı eşliğinde boğazı geçerken mesela.. Ya da telefondan evdeki kamera sistemine bağlanıp oğlumu yardımcı ablasıyla gayet de keyifli keyifli oynarken gördüğümde.. Ya da öğle molasında şöyle bir kaçıp kuaföre gittiğimde ve alışveriş sitelerinde beğendiğim bir şeyin iki rengini birden kaygısızca satın alıverdiğimde.. “Ben mi büyütüyorum acaba?”, “belki de böylesi daha doğrudur!”, “şurada kaldı 2 sene, böyle de atlatamaz mıyız, o gayet mutlu baksana..”lar beynimdeki minik cücelerce dile getiriliveriyor kalbime hiç acımadan :)

Bu, midemde kramp, yüreğimde azap oluyordu başta.. Yani nihai kararımı verdiğim zamana kadar. Şimdiyse gülüp geçiyorum kendime. Elbette her an full motive bir biçimde, stabil bir düşünce sisteminde kalmak mümkün değil ve birşeyi çok istiyor olmak karşıtını zinhar istemiyor olmak demek değil. Ama karar noktasına gelene kadar teraziyi iyi kurmak, ve ağır basanı bulduktan sonra kararlı kalabilmek bütün mesele..

Şimdilerde ya hep evden devam edebilecek ya da haftada 2 günü geçmeyecek bir çalışma şekli arayışıma devam ediyorum, çünkü benimleyken kafasını kalbime dayayıp uyuduğunda, oynarken kafasını çevirip beni aradığında, bulup gözlerimle buluştuğu zaman gözlerinin içi güldüğünde hayatta hiçbirşeyin, hiçbir sahipliğin sunamayacağı bir huzuru ve mutluluğu paylaştığımızı biliyorum..

Daha “denemeye ve başarmaya değer” ne olabilir ki?