Yani Olmuyor!

Tam 6 ay bitti çalışma hayatına geri döneli!

Haftasonu, yaklaşık iki aydır bizimle olan anneannemizi gönderdik ve bugün, 3 haftadır bizimle olan bakıcı ablamızla ilk yalnız günü oğlumun. Görüyorum ki bir arpa boyu yol almış değilim.. ilk gün, 18 Haziran günü nasıl işe geldimse bugün de aynı.. demek ki ben bu duyguyla baş edemiyorum, buna alışamıyorum..

Bu olumsuz duyguların içinden çıkamıyor olduğumu gördükçe kararımın doğruluğuna ikna oluyorum tekrar tekrar. Hep söylediğim birşey var, bu konuda belirleyici olan annenin ve bebeğin bu süreçten nasıl etkilendiği. Bu da aileden aileye, anneden anneye ve kesinlikle bebekten bebeğe değişkenlik gösteren bir bileşke. Biz, oğlum ve ben,ikimiz de çok olumsuz etkilenen taraftayız..

Neyse, bugünlerde ilk doğumgünü yaklaşan biriciğimin bu özel gününü planlama işine yoğunlaşmaya çaba gösteriyorum. Hem güzel bir anı olabilsin, hem de aslında birşey anlamayacağı bu organizasyondan Aras en az şekilde etkilensin diye optimum çözümü bulmaya çalışıyorum. Çok keyifli! Yeni doğduğu haftalarda bugünleri hayal bile edememiştim, öyle çabuk geçti ki zaman bazı açılardan.. 

Doğumgünü organizasyonu için butik pasta, kurabiye vb meseleleri araştırırken gördüm ki pekçok kadın, aslında pekçok anne, evden çalışma şansı sunduğu için bulaşmışlar bu işe. Kişisel hobilerini, becerilerini, üretkenliğe dönüştürmüşler. Ve çok da güzel işler çıkarıyorlar. Gurur duydum hikayeleri öğrendikçe..

Bu arada, isyankar annenin ilk girişimcilik macerası hüsranla sonuçlandı. Teoride süper başarılı bir plandı aslında. Bir anaokulu franchiseı alacak, oğluma da özel küçük bir oda yapacak, ondan gün boyu hiç ayrılmayacaktım kendi işimi yapmaya devam ederken. Franchise toplantısında sunulan süper gelir planını alıp basit bir mühendislikle senaryoyu kurgulayınca sonucun hüsran olacağı aşikar oldu, bu macera başlamadan bitti.. Ama ne dedik? Mühim olan kararlılık. En ufak bir tereddütüm yok, bir çıkar yol bulacağız, dönüş yok.  Geçenlerde oturduğumuz sitenin işletmecisinin görevden ayrılacağı açıklandı, bir an düşündüm, bu işi üstlensem ve evimden büyükçe bir tesisi yönetsem diye.. Bakalım bu da fikir aşamasında. Diğer taraftan evden çalışmaya müsait olanakları da araştırıyorum. Hani bir şarkıda diyor ya Sıla, “niyetlenince Tanrı yolumu açtı!” diye, o hesap, algıda seçicilik belki de, pekçok şey görür oldu gözlerim.

Bu yolculuğun her aşamasını; umutsuzluğa düşülen, sorgulamalara girilen, umutların yeşerdiği her adımını paylaşmak istiyorum. Çünkü iyisiyle kötüsüyle, doğrusuyla yanlışıyla somut bir tecrübe bu. Bu yola çıkmak isteyen, çıkmalı mı bilemeyen, sesine ses arayan her annenin, kadının faydalanabileceği.. Bribirimizi duymaya ihtiyacımız var.

Bireysel kurtuluş çaremi araken aklım kollektif çözüme giden yollara da takılıyor. Üstadın dediği gibi, “bişey yapmalı!”.  Bunca kadın bu yarayı yaşıyorken, onca anne bütün güçlülüğüyle bu rüzgara karşı durmaya çalışıyorken, birşeyleri değiştirecek sinerjimiz olmalı. Daha fazla sesimiz çıkmalı, daha fazla duyulmalı çığlığımız.. Kafa yoracağım buna..